De verloren tijd door de pandemie heeft veel musici hard getroffen door het wegvallen van optredens, maar zoals ik al eerder schreef in recensies, het heeft soms ook geleid tot bijzonder werk. Dat was ook het geval met de Franse jazzpianist Emmanuel Borghi, alle ideeën en muzikale proefversies in embryonale vorm die hij al jaren min of meer op de plank had liggen, kon hij nu gaan uitwerken. Bovendien kwam hij in aanraking met twee jonge muzikanten die helemaal in zijn nieuwe opzet pasten, contrabassist Théo Girard en drummer Ariel Tessier. Zoals voorheen door mij aangehaald, zijn er toch wel door de onmogelijkheid op te treden vanwege de corona crisis, fraaie albums ontstaan doordat musici teruggeworpen werden naar hun thuisbasis waar ze alle tijd hadden om met nieuwe ideeën aan de slag te gaan, een mooi voorbeeld is “Songs from home” van Fred Hersch. De Franse jazzscene is natuurlijk ongelofelijk uitgebreid maar ik was toch verbaasd dat ik de naam Emmanuel Borghi (1962) nog niet eerder was tegengekomen, volgens zijn discografie zou dit zijn derde album zijn onder eigen naam, gezien zijn leeftijd en vaardigheid toch wel aan de magere kant.

Het album opent met inderdaad “Opening” Tromgeroffel van Tessier en vormt het intro waarna er zich een uitermate spannende wisselwerking ontvouwt tussen de drie protagonisten. Ook in “Sneaky Thoughts” kruisen de heren de degens in een uiterst energiek samenspel, pas in “Round Twelve” wordt er min of meer gas teruggenomen met fraaie piano akkoorden. “No Hurry” begint met een heerlijk shuffle ritme neergelegd door Tessier op zijn drums, aanstekelijke muziek waarbij je niet stil kunt blijven zitten. “Choice” wordt ingeleid door de gestreken contrabas van Théo waarna Borghi antwoordt met knap avant- gardistisch pianospel begeleid door een zoemende bas en explosief slagwerk, fijne freejazz. Met “Roads Cross” komen we in iets conventionelere sferen, hoewel ook hier bas en drums zich niet onbetuigd laten, een razende swingmachine is hier te horen. De rust keert weer met het serene “For S.R.” waarin de spanning langzaam wordt opgebouwd met donkere piano akkoorden, subliem. Het album eindigt met een solo van Borghi, verstilde piano klanken die toch een enorme kracht uitstralen. Een van de fraaiste piano trio’s die ik de laatste tijd heb gehoord en dat van een drietal die voordien bij mij onbekend waren, ga luisteren !

Jan van Leersum.